Het zijn net mensen

 

 

Daar sta ik dan. Voor de groep waar ik al zo vaak voor heb gestaan. Toch ben ik nog nooit zo zenuwachtig geweest. Het is dan ook de laatste keer dat ik hier zal staan. Voor mijn afscheid bij de VSNU ben ik bezongen, bespeecht en bequizd, en nu is het woord aan mij. Wat zeg je dan?

 

Mijn gedachten dwalen af naar mijn begin bij de VSNU, 3,5 jaar geleden. Als ik goed geteld heb zijn er sindsdien 26 nieuwe collega’s bijgekomen, 24 nieuwe bestuurders bij de universiteiten aangetreden, zijn er 20 studentbestuurders voorbij gekomen, heeft de VSNU 206 nieuwsberichten uitgedaan, is er één nieuw kabinet aangetreden, zijn er negen nieuwe hoger onderwijswoordvoerders in de Tweede Kamer te vinden, die weer in één bus langs universiteiten in den lande zijn gereden. Toch zijn de personele wisselingen in mijn ogen niet de grootste veranderingen die hebben plaatsgevonden. De invoering van het studievoorschot heeft geleid tot een sterkere verantwoordingsrelatie van bestuurders naar studenten, docenten en politiek.

 

De bezetting van het Maagdenhuis in 2015 liet zien dat verhoudingen binnen universiteiten opnieuw vormgegeven moesten worden. De March for Science verbond de verschillende geledingen binnen de universiteiten juist weer en de Nationale Wetenschapsagenda lukte dat ook tussen universiteiten onderling en met andere maatschappelijke stakeholders. Met de Digitale Samenleving profileren de Nederlandse universiteiten zich ook gezamenlijk naar buiten met een maatschappelijke agenda.

 

Een speelveld in verandering dus: verandering in relaties, verandering in verhoudingen en verandering in rolopvattingen, om maar eens wat te noemen. Veranderingen die niet altijd soepeltjes tot stand komen, maar dat geldt gelukkig (of helaas, het is maar hoe je het bekijkt) niet alleen voor veranderingen bij universiteiten. Verandering gaat gepaard met leren en leren, tja, dat duurt nu eenmaal even. Het zijn net mensen, die lui daar bij de VSNU en universiteiten.

Ik besef me dat er meer veranderd is en geleerd wordt in mijn sector dan ik eigenlijk dacht. In de waan van de dag stond ik niet stil bij de grotere veranderingen die continu gaande waren de afgelopen 3,5 jaar. Misschien omdat bepaalde zaken ook helemaal niet veranderd zijn in mijn directe VSNU-omgeving. Toen ik startte schreef ik in een artikel voor een vriend van mij dat ik veel mensen binnen mijn werk had waar ik me aan op kon trekken en naartoe kon groeien. En daarop aanvullend: 'Iedere rol binnen een organisatie heeft een bepaalde waarde en geen enkele rol is minder waard dan een andere. De wetenschap dat je de organisatie na een aantal jaar moet verlaten vind ik niet vervelend.

 

Na mijn universiteitsraadsjaar in Tilburg, mijn bestuursjaar bij het ISO en mijn huidige functie bij de VSNU wordt mijn profiel wel heel erg 'onderwijs'. Hierna wil ik mij wellicht breder gaan ontwikkelen, zodat ik me ook op andere onderwerpen kan storten. Het wordt wel een opgave om een leukere organisatie dan de VSNU te vinden, ik heb het hier enorm naar mijn zin. Maar het is ook juist goed voor mij om uiteindelijk weer verder te kijken.' Toch grappig dat mijn blik meer vooruitziend was dan ik op dat moment kon beseffen: vanaf april ben ik hier te vinden voor degenen die me zoeken.

Al staande voor mijn collega's begin ik inmiddels maar wat te ratelen over projecten die we hebben opgepakt en de veranderingen die daarmee teweeg zijn gebracht. Maar die projecten, dat is nou niet waar het echt om draait besef ik me. Het willen en kunnen leren, dat maakt of veranderingen slagen in mijn ogen. En dat heb ik kunnen en mogen doen de afgelopen jaren, naar ik me nu besef hand in hand met de universitaire sector als geheel. En dat leren, tja, daar hebben we nu eenmaal wat tijd voor nodig. We zijn toch net mensen. 

Ik wil via deze weg iedereen bedanken met wie ik heb mogen samenwerken en van wie ik heb mogen leren, in het bijzonder mijn directe collega's op het VSNU-bureau!