Neurocognitie is gericht op het verkrijgen van inzicht in de causale mechanismen die ten grondslag liggen aan het menselijk gedrag. Een belangrijk onderzoeksgebied is de wijze waarop de hersenen leren van het verleden teneinde zo goed mogelijk voorbereid te zijn op de toekomst. Er worden leermechanismen bestudeerd, van het micro-cellulaire niveau en lager (atomen, genetica) tot het systeemniveau (menselijk brein en gedrag) en hoger (bevolkingsonderzoeken). In mijn onderzoek concentreer ik mij op leermechanismen op systeemniveau in het algemeen, met een specifieke focus op de mechanismen die ten grondslag liggen aan taal, communicatie en sociale interactie.

Neurocognitie in digitaal onderwijs

De wetenschapswereld en samenleving is recentelijk tot het besef gekomen dat het traditionele “one-size-fits-all” onderwijs verre van ideaal is, en dat hetzelfde kan worden gezegd van klassikaal onderwijs. Lesprogramma's zijn vaak gebaseerd op traditionele studieboeken die hetzelfde leertraject aanbieden aan alle studenten. Tegenwoordig is er dankzij de huidige informatietechnologie een meer persoonlijke benadering van digitaal onderwijs mogelijk. Het gebruik van deze technologieën is momenteel al wijdverbreid maar beperkt zich vaak tot het kennisniveau in plaats van de kennisinhoud van de student. Het ten aanzien van de menselijke kennis implementeren van technieken op basis van neurocognitieve theorieën en zelflerende algoritmen biedt veelbelovende mogelijkheden voor het verrijken van het leerproces op een echt gepersonaliseerde manier.